Bana akıl verin :/

bir aptallıktır gidiyor.
çıkmaya başladığımızdan beri her post'umda kafa karışıklığıyla kendini gösteren erkek arkadaşım sorun, evet.
her liseli "velet" gibi, evet, yemek yemiyorum, vırt zırt ağlıyorum ve muhtemelen bu yılın sonunda ayrılacağım bir adam için hayatı kendime zindan ediyorum.
ama neden?
biri bana bunun sebebini söylesin, yoksa öleceğim.
aşk demeyin bana.
ben, 3 yıl en yakın arkadaşımla yatmış bir adamı bekleyip, bir günde de cort diye silmiş bir insanım. silebilecek olsam, silerdim.
belki de takıntıdır diyorum.
öyle bir "öküz"e takıntıdan başka bir şey bağlayamaz beni çünkü.
seks demeyeceğim, çünkü onun aksine ben, bağımlı değilim.
olsa olsa takıntı olmalı.
peki bunu nasıl yeneceğim?
işte burada önerilerinizi bekliyorum.
ondan ayrıldığım bir haftada, ağladım, zırladım, çekilmez bir insan oldum, ofladım, pofladım, el ele sevgilileri görünce çığlık atmamak için dudaklarımı kanatana kadar ısırdım, başka erkeklere kur yapmak istedim, ama aklıma "o" gelince durdum, şiirler yazdım, şarkılar söyledim, sigaraya başladım, kusana kadar içip, kustuktan sonra bir daha içmek için gerekli bütün ayarlamaları yaptım (ama ertesi gün barıştık işte, lanet olsun.) fakat yine ona döndüm.
aslında öyle kızgınım ki ona.
ama bir o kadar da seviyorum.
telefonum her titrediğinde yerimden fırlıyorum.
ekrandaki kim diye bakana kadar nabzım iki katına çıkıyor.
her gece aptal aptal rüyalar görüyorum.
mutlu olduğumuz zamanları, onun bana "seni seviyorum" demekten çekinmediği günleri.
o kadar uzak geliyor ki.
sanki hayalmiş gibi.
bana aldığı çiçekler, pena........
sanki o günler hiç var olmamış gibi geliyor.
bana akıl verin.
bir takıntıdan nasıl kurtulursunuz?
gerçekten, ona böyle saplantılı bir şekilde aşık olmak istemiyorum.
sağlıklı değil bu.
of!
xoxo
Agnes*